Metody ruchu rozwijającego Weroniki Sherbone

Wiadomo powszechnie, że ruch to zdrowie. Jest on zalecany dla każdego, niezależnie od wieku. Warto wprowadzać go do swojego życia już od najmłodszych lat i nie rezygnować z niego nawet na chwilę. Ruch pozwala zachować młodość, zdrowie a nawet prawidłowy rozwój. Jest wykorzystywany także w terapii zaburzeń rozwoju.

Założenia metody ruchu rozwijającego

Głównym założeniem metody ruchu rozwijającego Weroniki Sherbone (1922-1990) jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagającym rozwój psychoruchowy dziecka. Metoda ta wykorzystywana jest w terapii zaburzeń rozwoju, praktykowana w pracy
z dziećmi autystycznymi, głuchymi, niewidomymi, upośledzonymi w rozwoju, z wczesnym mózgowym paraliżem dziecięcym, ale także z zaburzeniami emocjonalnymi oraz z zaburzeniami zachowania. Metoda ruchu rozwijającego ma na celu rozwój sprawności ruchowej, świadomości własnego ciała, przestrzeni z innymi ludźmi, pomoc w nawiązywaniu kontaktu z innymi, wspomaganie prawidłowego rozwoju dziecka oraz poprawę jego zaburzeń.

W metodzie tej występuje wielozmysłowa stymulacja psychosomatyczna i społeczna bazująca na ruchu.

Metoda ruchu rozwijającego – ćwiczenia

Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherbone została opracowana w latach 60. XX wieku. Inspiracją do jej powstania była gimnastyka ekspresyjna R. Labana. Metoda ta opiera się na:
rozwijaniu przez ruch,
świadomości własnego ciała,
usprawnianiu ruchowym,
świadomości przestrzeni i działania w niej a także dzielenia się nią z innymi ludźmi,
nawiązywaniu kontaktu z innymi osobami.

Autorka metody ruchu rozwijającego podzieliła ćwiczenia na 4 grupy.

Pierwsza grupa ćwiczeń metody ruchu rozwijającegoma na celu poznanie swojego ciała i umiejętne jego kontrolowanie. Podczas ćwiczeń następuje kontrola ciała i jego ruchów a także utrzymanie pełnej równowagi.
W trakcie tych ćwiczeń odbywa się:

  • wyczuwanie własnego ciała,
  • nazywanie części ciała,
  • utrwalanie wiedzy o ciele.

Druga grupa ćwiczeń metody ruchu rozwijającego ma na celu zdobycie pewności siebie i poczucia bezpieczeństwa, które prowadzą do swobody. Aby móc nawiązać kontakt z innymi należy zacząć od poznania siebie samego. Ćwiczenia te wykonywane są na podłodze, indywidualnie,
w parach lub w grupie.

Trzecia grupa ćwiczeń metody ruchu rozwijającego ćwiczy łatwość nawiązywania kontaktów z innymi oraz współpracę w grupie. Ich celem jest zdobywanie i wymiana doświadczeń podczas zajęć ruchowych a efekt zależy od stopnia zaangażowania w czasie wykonywanych ćwiczeń. Wykonując je w parach jedna osoba jest aktywna, druga bierna. To daje możliwość poznania siebie, swojej siły. Ma formę zabawy.

Czwarta grupa ćwiczeń metody ruchu rozwijającego to ćwiczenia twórcze. Służą one nawiązywaniu i pogłębianiu stosunków międzyludzkich. Najczęściej odbywają się one przy muzyce i mają formę tańca.

Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherbone mają formę zabawy i odprężenia. W czasie ich wykonywania obowiązuje poczucie humoru, stosowanie pochwał, spontaniczność, brak oceniania
i krytyki, stopniowanie trudności oraz bazowanie na mocnych stronach dziecka. W czasie wykonywania ćwiczeń nie ma miejsca na rywalizację oraz współzawodnictwo.

Metoda ruchu rozwijającego – przykładowe ćwiczenia z dziećmi

Metoda ruchu rozwijającego praktykowana jest w grupach dzieci w różnym wieku. Wiele z nich pamiętamy z lekcji w-fu, np.

  • huśtawka – dzieci dobierają się w pary. Stojąc twarzami do siebie łapią za ręce, następnie wykonują przysiad – raz jedna, raz druga osoba,
  • ruchy naprzemienne – dzieci kładą się na plecy, zginają łokcie i nogi w kolanach, następnie wykonują ruchy naprzemienne, tzn. prawym łokciem dotykają lewego kolana i odwrotnie, to samo ćwiczenie można wykonywać w pozycji stojącej,
  • wykonywanie śmiesznych min – dzieci siedzą w kole i wykonują do siebie śmieszne miny,
  • mostek – jedno dziecko robi mostek, drugie obchodzi je na czworakach, przechodzi nad, pod, dookoła, omija wykonując leniwą ósemkę, następnie dzieci zamieniają się rolami,
  • odklejanie od podłogi – jedno dziecko naśladuje smarowanie klejem rąk i nóg, następnie udaje mocne przyklejenie się do podłogi. Drugie dziecko z pary stara się oderwać swojego partnera od podłogi, najpierw ręce, następnie nogi – ćwiczenie to umożliwia zużycie dużej ilości zgromadzonej energii i siły.

Metoda ruchu rozwijającego – ćwiczenia z rodzicami

Ćwiczenia praktykowane w metodzie ruchu rozwijającego Weroniki Sherbone wykonywane są również z rodzicami. Należą do nich między innymi:

  • słuchanie bicia serca – rodzic przykłada ucho do klatki piersiowej swojego dziecka i słucha bicia jego serca, rytm ten może wyklaskać, następnie role się zmieniają,
  • supełki – dziecko siedzi w siadzie skrzyżnym, rodzic znajduje się za jego plecami, zasłania mu oczy dłonią. Następnie dziecko otrzymuje sznurek z zawiązanymi supełkami. Jego zadaniem jest policzenie supełków. Jeśli dzieci jest więcej, mogą wymieniać się sznurkami,
  • pełzanie – rodzice kładą się obok siebie na brzuchu. Dzieci pełzają po leżących rodzicach,
  • meksykańska fala – dzieci z rodzicami siadają w kole na przemian, trzymają się za ręce. Prowadzący zajęcia puszcza iskierkę – ściska i unosi dłoń sąsiada. Uścisk i podniesienie dłoni zostaje przekazane kolejnej osobie.

Metoda ruchu rozwijającego daje poczucie radości i odprężenia, wzmacnia pewność siebie, wyzwala swobodę zachowań i naturalność. Daje pozytywne odczucia w kontakcie z innymi. Warto dlatego je praktykować i to nie tylko z dziećmi autystycznymi, niewidomymi czy głuchymi. Polecam.